Στην πλειονότητά τους, τα περισσότερα θύματα του μέτρου είναι μισθωτοί και συνταξιούχοι. Και αυτό διότι επιβάλλονται με απολύτως στρεβλό τρόπο.
Ευτράπελο, αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα: οι περιβόητες «αδήλωτες πισίνες». Από αεροφωτογραφίες έχουν εντοπιστεί χιλιάδες «μπλε κουκκίδες» με πισίνες που ελέγχονται αν έχουν δηλωθεί ή όχι στο Ε1. Το τεκμήριο διαβίωσης ξεκινά από 160 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο, ενώ επιβάλλεται και φόρος πολυτελείας.
Ωστόσο ο Κώδικας Φορολογίας Εισοδήματος μιλά γενικώς και αορίστως για «δεξαμενές κολύμβησης», ασχέτως αν αυτές είναι μόνιμες κατασκευές (χτιστές) ή συναρμολογούμενες. Δεν ορίζει επίσης πουθενά ως «δεξαμενές κολύμβησης» όσες έχουν βάθος, π.χ., 1,5-2 μέτρα, για να μπορεί όντως κάποιος να κολυμπά, ούτε τις εξαιρεί αν έχουν μόλις 20 ή 30 εκατοστά, όπως μια φουσκωτή πισίνα 2×2, για να παίζουν το καλοκαίρι τα παιδάκια, την οποία αγοράζει κάποιος και στο σούπερ μάρκετ!
Επιπλέον, τα τεκμήρια διαβίωσης υπολογίζονται με βάση τα εισοδήματα και τα μεγέθη που είχαν καθοριστεί πολύ πριν από το 2010, που ξέσπασε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Ποτέ δεν αναπροσαρμόστηκαν, με εξαίρεση την περίοδο της πανδημίας που είχαν ανασταλεί υπό όρους.